Πόσο απαραίτητη είναι η φυσικοθεραπεία μετά από ολική αρθροπλαστική γόνατος ή ισχίου?

Οι ολικές αρθροπλαστικές ισχίου και γόνατος αποτελούν ορθοπεδικές χειρουργικές επεμβάσεις που έχουν σαν στόχο να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής των ασθενών που έχουν πόνο και περιορισμό σε αυτές τις αρθρώσεις λόγω εκφυλιστικών αλλοιώσεων ή τραυματικών συμβάντων. Η πρώτη αρθροπλαστική γόνατος έγινε το 1968 και ισχίου το 1960. Έκτοτε έχουν υπάρξει σημαντικές εξελίξεις τόσο στις χειρουργικές τεχνικές όσο και στην ποιότητα των υλικών καθιστώντας τις στις χρησιμότερες των ορθοπεδικών επεμβάσεων.

Τι χρειάζεται όμως μια τέτοια επέμβαση για να θεωρηθεί επιτυχημένη; Αρκούν οι απεικονιστικά σωστοί άξονες τοποθέτησης και τα κορυφαία υλικά για μια καλή μετεγχειρητική πορεία και τελικά ένα λειτουργικό αποτέλεσμα;

Μια σειρά από δομικές και λειτουργικές αλλαγές συμβαίνουν κατά την εκτέλεση αυτών των χειρουργικών επεμβάσεων. Σύνδεσμοι και μυς καταπονούνται ή και αφαιρούνται σε κάποιες περιπτώσεις σαν μέρος της διαδικασίας πρόσβασης και σταθεροποίησης του μηχανικού μέρους των αρθρώσεων.

Αυτό θα σημάνει την διαδικασία έναρξης της επούλωσης των ιστών μετά το πέρας της διαδικασίας. Δυστυχώς όμως η αποκατάσταση του μυοσκελετικού συστήματος δεν μοιάζει με μια ίωση που περνάει σε 3 μέρες και ο οργανισμός βρίσκει την προηγούμενη κατάσταση του χωρίς άλλη παρέμβαση.

Οι μυς και οι σύνδεσμοι θα πρέπει κατά σειρά να επουλωθούν, να ενδυναμώσουν – να μπορούν να δεχτούν την επερχόμενη διαβάθμιση φορτίων και φυσικά να γεφυρώσουν εκ νέου την επικοινωνία με το νευρικό σύστημα που θα καθορίσει την ποιότητα της κίνησης , την ισορροπία και τελικά την καλύτερη δυνατή λειτουργία του σκέλους.

Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ακόμα και στα καλύτερα χειρουργικά αποτελέσματα χωρίς την μεσολάβηση της σωστά δομημένης και εξατομικευμένης φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης.

Η έναρξη της φυσικοθεραπευτικής αποκατάστασης σύντομα μετά το χειρουργείο μειώνει το κόστος για την υγεία , τον χρόνο ανικανότητας του ασθενή, βελτιώνει την μετεγχειρητική εικόνα δεν φαίνεται να συσχετίζεται με επιπλοκές όπως μας πληροφορεί συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση των αποτελεσμάτων του 2017.

Από την άλλη μεριά υπάρχει μια χαρακτηριστική απώλεια κλινικών οδηγιών σε εθνικό επίπεδο για το είδος και τον χρόνο αποκατάστασης μετά από αρθροπλαστικές ισχίου και γόνατος. Αυτό ίσως να μπορεί να εξηγηθεί από την διαφορετικότητα στην προσέγγιση μεταξύ των συστημάτων υγείας διαφορετικών χωρών και από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πληθυσμού (πχ συμμόρφωση με τις ιατρικές οδηγίες, αυτεπάρκεια στην εκτέλεση βασικών ασκήσεων αποκατάστασης κλπ)

Γεγονός είναι ότι αυτό το έλλειμα σε κλινικές μετεγχειρητικές οδηγίες δημιουργεί μια διάσταση απόψεων σε σχέση με την χρηστική αξία ή όχι τις φυσικοθεραπείας σε κάποιους ορθοπεδικούς και φυσικοθεραπευτές.

Στην καθημερινή κλινική πρακτική όμως βλέπουμε τέλεια χειρουργεία με ασθενείς που παρουσιάζουν μια εκ διαμέτρου αντίθετη και δύσκολη πορεία αποκατάστασης.

Αυτό συμβαίνει γιατί ο ασθενής δεν ξέρει πως και πότε να φορτίσει το σκέλος του παρόντος του μετεγχειρητικού πόνου και μειώνει ακόμη και τα προτεινόμενα από τον θεράποντα ιατρό επίπεδα κινητικότητας της άρθρωσης.  Πολλές φορές επίσης υιοθετεί λάθος πρότυπα κίνησης βασισμένα στην προσπάθεια του να αποφύγει τον πόνο που συμβάλλουν στον φαύλο κύκλο  αναχαίτισης της λειτουργικότητας.

Αν είστε σε αυτήν την κατηγορία ίσως θα πρέπει το συντομότερο να μιλήσετε με τον φυσικοθεραπευτή σας ώστε να καθορίσετε ένα πλάνο αποκατάστασης εξατομικευμένο για τις ανάγκες σας χωρίς να χάνετε χρήσιμο μετεγχειρητικό χρόνο.

Αρθρογραφία

Masaracchio, M., Hanney, W. J., Liu, X., Kolber, M., & Kirker, K. (2017). Timing of rehabilitation on length of stay and cost in patients with hip or knee joint arthroplasty: A systematic review with meta-analysis. PloS one, 12(6), e0178295. doi:10.1371/journal.pone.0178295

Voight, M. L., Robinson, K., Gill, L., & Griffin, K. (2010). Postoperative rehabilitation guidelines for hip arthroscopy in an active population. Sports health, 2(3), 222-30.